De ‘Dames-reis’ 2018
Na de HMLC-reizen met de dames sinds Florence (2007) gevolgd door Madrid (2010), Brugge & Gent (2012), Valencia (2014) en Wenen (2016) werd nu een lang gekoesterde wens vervuld met de 4-daagse reis naar Dresden en Leipzig.
Georganiseerd door Sytse met ondersteuning van Bonne en Michiel, bleek de expat-periode van Sytse en Ank in Frankfurt zeer van nut te zijn voor het programma. Ook dank zij de keuze van de voortreffelijke gids(en) , met name Cosima Curth, die het leven in de voormalige DDR en de veranderingen na de Wende op 3 oktober 1989 met vele anekdotes uit haar eigen leven zeer beeldend wist te maken.
Het was indrukwekkend te horen hoe de Dresdners, met name de vrouwen die in 1945 de oorlog in de geruïneerde stad hadden overleefd, de handen uit de mouwen staken.
En hoe het DDR-regime slechts een beperkte restauratie van twee kerken toeliet, zodat de oude vertrouwde Frauenkirche in het stadshart met de herbouw moest wachten tot na de Wende in 1989 (Restauratieperiode van 1994 – 2005). En hoe de Russische bezetters in 1945 de kunstschatten in de kluiskamers van de Hofburg hadden gered.
Voor velen van ons was het een ‘eye-opener’ dat de oud uitziende statige gebouwen in het stadshart, zoals de Semper Opera, het Zwingerpaleis en de Hofburg met Hofkerk in originele vorm herbouwd zijn in de DDR-tijd. Het mangaan in de nieuwe kalkstenen veroorzaakte na invloeden van de natuur een zwarte toets op de stenen. Het zag er daardoor allemaal behoorlijk oud uit.
Na de kennismaking met Dresden was Leipzig aan de beurt op de nationale feestdag van de Wende: 3 oktober . Circa 1,5 uur in de bus. Pitstop op het giga spoorstation van Leipzig voor €1 per plas bij Loo & Me, hetgeen Jan Hein de opmerking deed maken: ‘Ik ga ook in die business’. Daarna te voet het centrum van de oude handelsstad (Leipziger Messe) verkend. Ook hier veel nieuwbouw, maar ook nog oude stadskernen uit de 17e, 18e en 19e eeuw. Vooral de in Jugendstil opgetrokken winkelcentra met veel kunstelementen waren verrassend.
Via de feestende burgers op de Markt en een lunchpauze in een etablissement waar we niet meer terug zullen komen, gingen we door naar de Thomas Kirche waar J.S. Bach der Kantor was. Dat betekende dat hij arme lieden die mooi konden zingen kost en inwoning moest verschaffen en daarbij ook al zijn kinderen een bed moest geven. Zijn aan de kerk grenzende dienstwoning is daardoor vrij omvangrijk. Een vetpot was het overigens niet want het inkomen van JSB was afkomstig van de goede gaven van de kerkbezoekers.
Het bezoek aan Leipzig eindigde met een bezoek aan het museum met veel 16e eeuwse muziekinstrumenten. De rondleidster nam alle tijd voor een gedetailleerde uitleg van spinet en klavecimbel, zodat de groep al snel uiteen viel. Zij die met een snelle blik langs al het moois liepen en zin in koffie hadden en zij die meer van de details wilden weten en ook het instrumentenexperiment wilden meemaken. En zo had iedereen het naar zijn of haar zin.
Die vrolijkheid nam alleen maar toe bij een lokale tratoria. Met een vertolker van Italiaanse liederen achter een kareoka-piano, een zingende echtgenote (Enzo & Liza), een toevallig aanwezige professionele tenor die een magistrale ‘O Sole Mio’ zong en de boekhouder Guisseppe die ook nog een liedje deed, ontaarde deze spontane Italiaanse avond in een dansfestijn. Alle restaurantgasten en obers kwamen op de vloer en geheel spontaan ontstond er een grote polonaise, geleid door Ank. “Pasta y Basta’ in Amsterdam zou er jaloers op zijn geweest.
De busrit door de buitenwijken van Dresden met veel villa’s gebouwd in de Jugendstil periode was een ander hoogtepunt. Prachtig zoals de Elbe door haar uiterwaarden meanderde, hoe de wijnbouw op de zuidflanken van de oever nog wat resten vertoonde van vervlogen tijden, hoe de Stasi en de GRU gehuisvest waren in Dresden (waar Poetin vloeiend Duits heeft geleerd) en waar de lokale melkboer een waar ‘Marken & Volendam’ concept voor de toeristen in miniatuur heeft neergezet.
Na deze rondrit, een bezoek aan de Frauenkirche en een eerste kennismaking met de schatten van Keurvorst Augustus konden, we ons opmaken voor Fidelio.
Deze enige opera van Beethoven heeft als leidend thema: gevangenschap en vrijheid door liefde. Het werd prachtig vertolkt, waarbij de enscenering toch een griezelig hoog Stasi en Gestapo karakter had. Het zal ongetwijfeld de bedoeling van de regisseur zijn geweest.
Gevangenschap met autoritaire baasjes in lange jassen en zwarte laarzen domineerden daardoor de voorstelling. (Maar dat is een persoonlijke indruk) Het was in ieder geval uniek om in dit ‘nieuwe’ monument in nep barok stijl deze voorstelling bij te wonen.
De finale van deze reis was het bezoek op de ochtend voor het vertrek aan de volledig gerestaureerde kluiskamers van de Hofburg van Keurvorst Augustus de Sterke, de gekroonde vorst van de deelstaat Saksen uit het geslacht Wettin. Ruim 800 jaar zaten de Wettin’s op de Saksische troon. Mooi uitgebeeld in een muurschildering van Meisner porselein.
In die periode hebben ze zich goed in de mooie spullen weten te steken. Augustus, een tijdgenoot van Lodewijk XIV, deed qua rariteitenkabinetten niet voor zijn soortgenoten onder. Het meest bijzondere uitgesneden ivoor, honderden zilveren schalen en bekers, miniaturen met parels, edelstenen en diamanten waar je ook keek en heel veel goud dat er overal blinkt. Een ware schatkamer.
Met veel dank aan Cosima, Sytse, Bonne en Michiel werd afscheid genomen van een boeiend midden-Europees centrum dat een hoofdrol heeft gespeeld in de ontwikkeling van handel, kunst en cultuur in de westerse wereld.
